Wanneer een recensie of artikel begint met woorden in de trant van ‘over de Tweede Wereldoorlog zijn al veel boeken/films verschenen’ krijg ik van de weeromstuit zin om de desbetreffende publicatie uit het raam te smijten. Want ja: er zijn al veel boeken en films over die oorlog verschenen, maar dat geldt ook voor andere universele thema’s als bijvoorbeeld ‘liefde’, ‘familie’ en ‘sociale strijd’. ‘Oorlog’ – en dan vooral: de meest recente die op het eigen West-Europese grondgebied is uitgevochten – is toch vooral een logisch onderwerp in de literatuur en andere kunsten.
Tijdens het lezen van ‘Stad van goud’, het debuut van Tjeerd Posthuma, wanen lezers zich een eigentijdse Sherlock Holmes of, mooier nog, worden ze mede-auteur van het boek.
Een unie van het eigen, de tweede roman van Joachim Pohlmann, wordt als ideeënboek aan de man gebracht. We hebben dit aanvaard als een uitnodiging om voorbij de deels voorspelbare ontwikkeling van personages en plot te lezen. Wat overblijft, is een bijzonder interessante kijk op het einde van de geschiedenis.
Terwijl het Avondland rustig verzinkt in een navelstarende irrelevantie, treedt het Middenrijk steeds zelfbewuster op de voorgrond van het geopolitieke reilen en zeilen. En met president Xi Jinping aan het roer is de Chinese samenleving ook intern volop in beweging. Tegen deze achtergrond verhaalt literatuurdocent Alexander Zwagerman, sinds 2009 woonachtig in het noordoostelijke Changchun, over zijn Chinese belevenissen. lees verder
Beste Peter Terrin,
Ik ben niet onder de indruk van Yucca. Het is me te vrijblijvend. Er zit materiaal voor twee boeken in uw laatste boek. Ondertussen ben ik halfweg in Wil, de nieuwste van Jeroen Olyslaegers. Daarin druipt de noodzaak van iedere zin.
Met ‘Dit is mijn hof’ verwerkt onderzoeksjournalist Chris De Stoop een moeilijk thema in een persoonlijk moederboek dat in stijl niet moet onderdoen voor een goede roman.