Een man trekt een nachtje door in de kroegen van Gent, het had een roman van Brusselmans kunnen zijn. Spoo Pee Doo is echter een urgente levering van Dimitri Verhulst, de meest poëtische prozaïst van het Tochtgat aan de Noordzee. In zijn beste Verhulstiaans, melodieuze boventoon van het schoon Vlaams, geeft hij het antwoord dat niemand gaf op de waanzin van het terrorisme op eigen bodem: “Je bent er wie je bent, dat valt altijd tegen, maar het is wel oprecht.”
Laat ik voor de verandering deze inleiding vervangen door een ontboezeming: ‘De Solipsist’ van Wilfried Hendrickx heeft mijn val gebroken. De weergaloze mix van filosofie, humor en spanning was precies wat ik nodig had om even wat mentale ademruimte te vinden in dit duistere ondermaanse. Het leven is absurd maar, in de woorden van de als personage opgevoerde Bob Dylan: “Je kunt niet zomaar alle moraal overboord gooien. Het moet ook over goed en kwaad gaan, man. Djeezes!”
Wanneer een recensie of artikel begint met woorden in de trant van ‘over de Tweede Wereldoorlog zijn al veel boeken/films verschenen’ krijg ik van de weeromstuit zin om de desbetreffende publicatie uit het raam te smijten. Want ja: er zijn al veel boeken en films over die oorlog verschenen, maar dat geldt ook voor andere universele thema’s als bijvoorbeeld ‘liefde’, ‘familie’ en ‘sociale strijd’. ‘Oorlog’ – en dan vooral: de meest recente die op het eigen West-Europese grondgebied is uitgevochten – is toch vooral een logisch onderwerp in de literatuur en andere kunsten.
Een unie van het eigen, de tweede roman van Joachim Pohlmann, wordt als ideeënboek aan de man gebracht. We hebben dit aanvaard als een uitnodiging om voorbij de deels voorspelbare ontwikkeling van personages en plot te lezen. Wat overblijft, is een bijzonder interessante kijk op het einde van de geschiedenis.
Terwijl het Avondland rustig verzinkt in een navelstarende irrelevantie, treedt het Middenrijk steeds zelfbewuster op de voorgrond van het geopolitieke reilen en zeilen. En met president Xi Jinping aan het roer is de Chinese samenleving ook intern volop in beweging. Tegen deze achtergrond verhaalt literatuurdocent Alexander Zwagerman, sinds 2009 woonachtig in het noordoostelijke Changchun, over zijn Chinese belevenissen. lees verder
Beste Peter Terrin,
Ik ben niet onder de indruk van Yucca. Het is me te vrijblijvend. Er zit materiaal voor twee boeken in uw laatste boek. Ondertussen ben ik halfweg in Wil, de nieuwste van Jeroen Olyslaegers. Daarin druipt de noodzaak van iedere zin.